Tango in de metro

Daar lag het dan, schuin onder ons, Buenos Aires. Een verzameling lichtjes langs zo’n zeventig kilometer kust. Danniella zat werkelijk tegen het vliegtuigraampje geplakt. Het was een uur ’s nachts – Argentijnse tijd - en nu waren we er dan echt bijna. Bijzonder gaar waren we, na een vlucht van twaalf uur van Amsterdam naar Sao Paulo, een paar uur wachten in Brazilie en nog eens twee en een half uur door de lucht naar de Argentijnse hoofdstad.

Maar dat was het allemaal waard, want die stad bevalt ons. BsAs, zoals ze de plaats hier afkorten, is schitterend. Het heeft de oud-Europese grandeur van Parijs of Rome. Het stikt er van de mooie gebouwen. Het stratenplan is weer eerder Amerikaans: allemaal rechte blokken. Veel groen ook, want er staan veel bomen. En het is er warm nu, want op het zuidelijk halfrond is het zomer.

Het Plaza de Mayo is wellicht het bekendste plein van de stad. De Dwaze Moeders protesteerden er wekelijks, tot enkele maanden geleden. Wie denkt dat het afgelopen is met demonstraties, heeft het mis. Zingen, trommelen, rondlopen met spandoeken: het zit de Argentijnen in het bloed. Op het beroemde plein (met onder meer het presidentiele paleis eraan) was een flinke manifestatie aan de gang en voor het hotel waarin we eerst verbleven, kwam protestmars op weg naar het parlement.

We zitten intussen bij Peter van Aert, die lang in Zundert woonde, maar nu al anderhalf jaar in BsAs, met zijn Argentijnse vriendin Cecilia en haar zoontje Camilo. Ze hebben ons meer dan hartelijk ontvangen. We hebben zelfs een eigen kamer én badkamer, in het buurappartement dat ze sinds kort ook huren. Het is bijna jammer dat we vanmiddag alweer door moeten naar Bariloche, waar we een cursus Spaans gaan volgen.

Peter heeft ons gisteren wat mooie delen van de stad laten zien. De leukste plek was een soort binnenplaats annex galerij in een oud pand, met kleine winkeltjes erin, prachtige trappen en hekjes, hoge smalle houten deuren en een fraaie tegelvloer. Zowat verborgen in de tangowijk, achter een poort.

Daarvoor waren we natuurlijk zelf al op stap geweest. Ook met de metro, een belevenis op zich. Wat deelden die kindertjes daar nu uit? Haarelastiekjes en naaisetjes waren het. Om ze even later weer stuk voor stuk op te halen, behalve bij mensen die ze voor een peso weer wilden kopen. “Die mensen gaan ergens optreden”, zei Danniella over een chique gekleed koppel. Dat ‘ergens’ bleek gewoon het gangpad van de metrocoupé te zijn: de muziek ging aan en al kinderwagens en oude-vrouwenbenen ontwijkend zwierde het duo er een aardige tango uit. Nu wisten we het zeker: we zijn in Argentinie.

Dat konden we gisteravond ook zien aan ons bordje. We zaten op een eenvoudig terras op de hoek van een willekeurige straat, met vlees voor ons. Veel vlees. Het land van Maxima is ook het land van de koeien en de biefstukken. Verschillende soorten hebben we gekeurd en ja, dat was goed binnen te houden.

Peter roept: een ontbijtje staat voor ons klaar. Wat een verwennerij. Vandaag nog maar even genieten van die prachtstad. Daarna voor een kleine twintig uur de luxe touringcar in. We melden ons weer vanuit de stad tegen de Andes: Bariloche.