NAQ´s

Ik (Danniëlla) sta potverdikkie al bekend om mijn grote drang naar zwemmen! Maar allez in die hitte hier is dat hetgeen ik het liefste doe. Helaas zijn zwembaden hier vaak net buiten mijn bereik (eigendom van een hotel waar wij niet te gast zijn, je moet worden gecontroleerd door een dokter op pietjes alleen de dokter is er niet dus toeristen mogen er niet in (?)) wat dus leidt tot nog hogere lichaamstemperaturen!

Maar goed, na de dagen in Valparaiso besloten wij dat we nu echt moesten gaan relaxen op het strand en reisden af naar Algarrobo. In dit langgerekte plaatsje langs de pacific vonden wij een heel schattig huisje (appartementje) met een keukentje en badkamertje voor ons zelf. Het strand, vele restaurantjes en winkeltjes waren dichtbij dus wij konden ons geluk niet op. Jammer dat de temperatuur van deze helder blauwe oceaan hetzelfde is als de noordzee in oktober (ik houd van overdrijven, u zijt gewaarschuwd) maar de buitentemperatuur is er zo warm dat ik toch regelmatig in het water heb liggen klappertanden. Ik dacht dat we ons genoeg hadden ingesmeerd maar een aantal lichaamsdelen zijn zelfs nu (6 dagen later) nog rood.

Na deze vakantie met veul slap, veul goed eten en veul zon zijn wij via een enorm mooie route (langs bergen van rood steen en 6000 meter hoog op z´n minst) in Mendoza terecht gekomen.
Aldus de Lonely Planet (soms onze vriend, soms niet) is dit een woestijn maar te danken aan de plant- en graaflust van de Mendozianden is het er goed te doen. Om de meter staat een boom, naast de straten liggen diepe geulen om de bomen van water te voorzien. Verder zijn er veel schitterde pleinen en leeft alles en iedereen buiten. Op avond 1 blijken we om half 2 ´s nachts naar straattheater te zitten kijken en op avond 2 vragen we onze Engelse vrienden (jaaaa, we hebben ze weer ontmoet) hoe laat het is na een avond gezellig eten en drinken en blijkt het 2 uur te zijn. Beide keren was het nog steeds warm!

Op een middag liepen we door Mendoza toen we achter ons mijn naam hoorden roepen. We keken om en daar kwamen Betty en Al (Paul Simon fans, juist ja…. Neee ze heten niet echt zo, we kunnen hun namen niet onthouden!) aanrennen. Omhelzingen, kussen net of we oude vrienden ontmoeten. En we kennen ze pas een week van juist ja oud en nieuw. Afgesproken voor de avond en wij gingen verder op zoek naar het zwembad….
´s Avonds vertelden ze ons dat ze hard moesten lachen omdat we het tijdens eerste ontmoeting ook steeds over zwembaden hadden!
Afijn in Mendoza is er niet gezwommen. Vandaag zijn we aangekomen in San Juan en er is hier op 18 kilometer vandaan een meer!! Jaja, morgen gaan wij zwemmen (hoop ik)!



En dan de titel, die niet op een verkeerd gespelde voetbalclub slaat. Frequently asked questions heeft iedereen al. Wij geven liever antwoord op nooit gestelde vragen.

Stinken jullie zo langzamerhand niet?

Na eerder beschreven heftige wandeltochten waren onze sokken een gevaar voor de volksgezondheid, maar voor de rest zijn we, al zeggen we het zelf, behoorlijk schoon. De douches die we tegenkomen variëren van redelijk tot zeer goed. In het mini-appartementje dat we in de Chileense kustplaats Algarrobo huurden, wachtte zelfs een onverwacht extraatje: het zitbadje in de badkamer was precies even groot als het exemplaar dat in ons voormalige Molenstraatwoninkje stond. (Als het Uno-kaarten waren geweest, had ik ze op elkaar gegooid: identieke!) Daar hebben we ons uiteraard vakkundig ingevouwd.

Hoe zit het nu met dat tijdsverschil?

Dat is tot nu toe vier uur (met Nederland). Wij zijn verder naar het westen, dus de zon komt hier later op, dus het is (op de klok) vroeger. Terwijl jullie weer vroeger in 2007 waren.

Bij ons sloeg de verwarring toe toen we van Argentinië naar Chili reden. Volgens de boeken een andere tijdzone, volgens de busbedrijven niet. Of was ons Spaans nu nog steeds zo slecht, dat we iets niet snapten? In Chili bleek ons horloge nog steeds dezelfde tijd aan te geven als de klokken (behalve die van de kerk in Puerto Natales, maar die stond stil). Want Chili heeft zomertijd en Argentinië niet. Nu nog het raadsel van de links- of rechtsom doorspoelende wc oplossen.

Hebben jullie het gat in de ozonlaag ook gezien?

We zijn er vrij dichtbij geweest. Punta Arenas ligt zo zuidelijk (het gat zit zo´n beetje aan die kant van Antarctica) dat voor de gevolgen wordt gewaarschuwd: omdat de beschermlaag in de atmosfeer ontbreekt, verbrand je er stukken sneller. Dat risico wilden we niet lopen, dus we smeerden al onze blote onderdelen vakkundig in. Dat waren onze handen en gezichten, want zomer in het zuiden is hier gewoon fris.

Uiteraard zijn we op het Chileense strand wel verbrand. Hartstikke ver van het gat in de ozonlaag! Misschien dat die dertig graden onze factor dertig te snel deed vervliegen.

Wat lezen jullie onderweg?

Een paar inmiddels wat verouderde tijdschriften hebben we bij ons. En boeken. Het meest toepasselijk is ´In Patagonia´ van Bruce Chatwick (dank voor het lenen Hans Heyt). Ook het reisverhalenboek ´Ik was nooit in Isfahaan´ van Tommy Wieringa is zo´n beetje op zijn plek. Verder: ´Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend´ van Arjen Lubach (beetje Arnon Grunberg-achtig, doet soms ook denken aan Herman Koch). Het onlangs verfilmde ´De duivel draagt Prada´, dat zich afspeelt in de door-en-door verrotte wereld van de journalistiek. Dan Brown´s ´De delta deceptie´: wellicht zijn minste, toch best spannend. En ´Grijsgedraaid´: een boek over veelgecoverde liedjes, van popkenner Leo Blokhuis.

Aan onze Lonely Planet-reisgidsen zie je duidelijk in welk land we nog niet zijn geweest (Peru is nog heel). Tot slot: we wagen ons zo nu en dan aan een Spaanstalige krant – haast allemaal tabloids, een enkele op smal Amerikaans formaat – en stonden er zelf al twee keer in. Een keer aan zee bij Viña del Mar (´Recorddrukte stranden op 1 januari´) en eenmaal vóór het festivalpodium van Valparaiso. In beide gevallen overduidelijk het zevenentwintigste stipje van links op de foto.

Wat is toch steeds dat geblaf op de achtergrond?

Zowel in Argentinië als Chili stikt het van de straathonden. De meeste zijn vrij braaf. Volgens Chileens onderzoek leven in dat land net zoveel honden bij een baasje als op straat. Al kan dat inmiddels anders zijn, want verwekt een huishondmannetje een pup bij een straathondvrouwtje, dan is de kleine er eentje méér op straat.

In Punta Arenas waren we getuige van pure viervoeterslust. Een stuk of zeven blaffers, allemaal van een andere soort, renden vrolijk achter elkaar aan. Midden op straat stonden ze ineens stil, waarna een teefje ter plekke werd bestegen.

Zij onderging het allemaal zonder emotie, hij ging zo in zijn wild gerampetamp op, dat hij niet eens zag dat zeker drie auto´s voor ze moesten stoppen. Rassenkruising op de kruising.

Nog vragen? Stel ze gerust. En hou trouwens de site van Fontys Hogescholen in de gaten: www.fontys.nl. Wijs bovenaan de pagina ´nieuws´ aan en klik in het uitrolmenuutje op ´columns´. De komende twee van Niels zijn straf beinvloed door onze reis. (Let op de titels ´Vonkend vuurwerk´ en over twee weken ´Dertig konten´.)