Spierpijn, Santiago en siervuurwerk

Chili kent slechts één kerstdag en daarom hadden we voor twee dagen wandelen in die ene dag gestopt. Pas ´s middags konden we op pad maar dat gaf niet, hier in het zuiden van Chili blijft het eind december tot half twaalf ´s avonds licht. Tijd genoeg om de tocht te maken naar de plek waarnaar het nationaal park is vernoemd: Torres del Paine.

Drie smalle bergen naast elkaar zijn dat, en ze worden niet voor niets ´torres´, torens, genoemd. Voor het grootste deel staan ze loodrecht omhoog. Naar het schijnt wagen bergbeklimmers zich er af en toe aan. Dat wilden wij niet doen, wel erhéén. Naar een uitkijkpunt. Een uur of vier verder. Lopend. Ongetraind.

Het eerste deel zou volgens de kaart vrij eenvoudig zijn. Kort en duidelijk: dat was het niet. Door een droge, dorre omgeving bleef het pad naar omhoog voeren. Het uitzicht werd steeds mooier, dat vergoedde veel, maar we leerden: stijgen is hijgen (en dalen is ademhalen).

Tennisbaan

Nog steeds ging het richting de lucht en het landschap veranderde. Nu liepen we over het midden van een kale gravelhelling. Een paarhonderd meter naar boven en naar beneden was het één grote, zij het wat steile, tennisbaan. Met bonkend hart bereikten we refugio El Chileno – zeg maar Blokhut De Chileen – voor het hoognodige brood en de brood nodige koffie.

Daarna kwam het bos en dat bos sleepte ons erdoorheen. De paden liepen minder steil, de bomen zorgden voor beschutting tegen de wind die op de meest onverwachte momenten opstak. Na de bomen was het slotdeel daar. Voor ons lag een helling die zo´n 45 graden omhoog leek te lopen, vol met rotsblokken en grote keien.

Daarop? Haha, lachte ik, in de veronderstelling dat we er omheen moesten. Haha, lachte de berg terug, toen ik mensen hoog tegen diezelfde helling zag opklauteren.

Panoramarestaurant

Een klein uur deden we erover, op handen en voeten. Bovenaan was alles wat was beloofd van deze plek. Nee, geen ronddraaiend panoramarestaurant, hier lagen nog steeds dezelfde keien. Maar wel een spectaculair onbelemmerd zicht op de torens, met een (waarschijnlijk ijskoud) meer ervoor.

De weg terug – weer vier uur – daalde weliswaar, maar was een aanslag op knieën en conditie. Toch genoten we nog van de wisselende landschappen en uitzichten.

Tweede Kerstdag (bij jullie, hier gewoon de zesentwintigste) hebben we wat ´uitgelopen´, over een vlakker parcours. De dagen daarna zorgde spierpijn ervoor dat de herinnering niet vervaagde. Spierpijn en de schitterende plaatjes in onze hoofden.

(En nu is het toetsenbord weer voor Danniëlla)

Steden

Na al dat sportieve gedoe in het koude zuiden van Chili werd het wel weer eens tijd voor het stadsleven. Vanuit Punta Arenas hadden wij wonder boven wonder zo tussen kerst en oud en nieuw nog een betaalbaar vliegticket richting Santiago kunnen regelen.

Ons hotel in Santiago zit op het hoekje van de straten Londres en Paris en hoewel heel Santiago is opgebouwd uit vierkante blokken zijn deze straatjes speciaal voor ons kronkelig en belegd met kinderkopjes. Het gebouw waarin ons hotel zit ziet er van buiten zo mooi uit dat ik gewoon doorloop. Ik verklaar Niels eerst voor gek als hij er binnen wil gaan maar hij heeft toch gelijk.
Onze kamer is ook echt super. Hij is hoger dan dat ie breed is en is toch breed genoeg! Mooie hoge deuren, openslaande ramen met luikjes, oud (antiek) meubilair. Supersfeer!

´s Avonds nog effe een rondje door de stad en bij het terrasje schuin tegenover het hotel een lekkere corona gevat en onze start in Santiago kan niet meer stuk.

Het schijnt een vieze stad te zijn, waar je je best moet doen om dan de ware schoonheid te zien maar wij hadden denk ik veel geluk.

Het is behoorlijk warm om rond te lopen in een stad met 4 miljoen inwoners maar toch is het erg vermakelijk. Er zijn veel mooie pleinen met groen en fonteinen, een aantal mooie kerken en parken. ´s Avonds naar Bella Vista (tip voor degene die binnenkort gaan, ga ´s avonds naar de wijk Bella Vista) waar straatjes vol leuke restaurantjes tegen de hoogste heuvel van Santiago zijn geplakt.

Valparaiso

In de boeken wordt Valparaiso als de meest unieke stad van Chili en zelf de meest ongewone stad van heel Latijns Amerika bestempeld. Dat moesten wij dus wel even met eigen ogen gaan bekijken.
Schijnbaar wil je hier continu foto´s maken en mensen in heel Chili noemde het al ´de mooie stad´.
Na aankomst in ons hotel voor 3 nachten (inclusief oud en nieuw) gingen wij dan ook direct op ontdekking. Rechte straten met betonnen gebouwen, urinelucht, het plaatselijke markt gebouw met schreeuwende mensen.
Na een tijdje vroegen we aan elkaar: ´had jij ook iets liefelijkers verwacht?´

Snel zijn we naar de andere kant van de stad gegaan en oké, toen we éénmaal op een terrasje over de stad met al zijn heuvels uitkeken, snapten we het. Hier waren de kronkelstraatjes met huisjes in alle kleuren, de liften die je naar boven brengen op steile stukken en de haven met grote boten en containers van over de hele wereld in alle kleuren onder ons. Mooi!
Toen er ´s avonds ook nog eens een groot feest bleek te zijn (op 30 december!!) ter afsluiting van een cultureel carnaval, in een park een paar honderd meter naast onze deur had Valparaiso toch nog onze hartjes gestolen.

Nuevo año

We hadden al aan een aantal mensen gevraagd waar we het beste naar het vuurwerk konden gaan kijken. Wij willen natuurlijk wel vooraanstaan bij hetgeen waar de hele natie voor naar de televisie kijkt.
Maar iedereen zei zo nonchalant, ´oh overal, aan het water of in de heuvels´, dat wij tot op het laatste moment niet wisten waarheen we moesten gaan.
De eigenaar van ons hotel zij vlak voor vertrek weer dat we het beste naar de pier vlakbij het hotel konden gaan, dus vooruit die richting gingen wij op.
In het hotel hadden wij gezellig zitten kletsen met twee Engelsen die het geweldige, onverstaanbare, knauwende Britse accent uitgevonden leken te hebben.
Bij terugkomst rond een uur of één kwamen we ze weer tegen en hebben we het nieuwe jaar al knauwend (en met een roseetje) ingeluid.

Maar de pier was ook echt een goede tip. Het was er druk, veel mensen stonden voor de pier te wachten. Maar naast de pier waren nog allemaal lege plekjes op een muurtje met zeezicht! De pier zou om 22.00 uur open gaan voor een feest en je mocht er voor 30 euro p.p. op. Maar daar gingen wij mooi niet intrappen! Het uitzicht naast de pier was zeker zo goed en omdat een pier nu eenmaal open is hoorde wij de muziek ook. Wij blij dus met dat goeie plekske!

Tot 23.50 uur zaten wij gewoon een beetje te genieten van alle lichtjes tegen de heuvels, de toffe muziek van de pier, alle mensen en de meegebrachte rosé en chips. Ineens ging de straatverlichting uit. Alsof ze het licht uitdeden voor de voorstelling.
De mensenmassa reageerde met gejoel. Daarna begonnen ze een lied te zingen en her en der scandeerde men Chi, chi, chi, le, le, le, wat wij inmiddels uit volle borst meezingen. We hoorden nog net trés, dos, uno op de pier en een grote vuurpijl spatte uiteen! Joehoe 2007!!
En toen was het stil…..

Huh? Waar is het grote vuurwerk?

Het volkslied werd ingezet en om 00.05 uur was daar eindelijk het prachtige, beloofde vuurwerk. Vanaf een aantal boten in de baai werd het afgeschoten. Tot half 1 genoten wij van gekleurde vuurballen en palmbomen, het leek alsof het op ons afkwam. Het was ook nog eens op 4 plaatsen hetzelfde alsof ze van de ene boot naar de andere bellen: ja en dan nu nummer 15, ge wit wel die blaauwe.

Anyway, vandaag (1 januari) hebben wij al meerder nieuwsjaarsduiken genomen in de zee van Viña del Mar (Valparaiso en Viña zijn als Den Haag en Scheveningen) en zijn we een knoop aan het doorhakken. Gaan we via Chili of Argentinie naar het noorden. Wij zijn er bijna uit, jullie lezen het de volgende keer.

Iedereen een heel gelukkig 2007! En omdat wij het een beetje stil vonden op onze weblog na het vorige verhaal willen wij graag van jullie weten hoe was je kerst en oud&nieuw??

Ñiels en Daññiella