Paris en Paihia

Paihia heet de plaats waar we zijn neergestreken. Of eigenlijk waarbij: we hebben onze buswoning op de handrem gezet op een kampeerplaats aan de voet van groene heuvels, waartussen de zee zich ook nog heeft gewurmd. Fijne plek.

Enkele dagen geleden waren we nog in Auckland. Niet de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, wel de grootste plaats. Met ook nog eens een heel hoog ding: de Skytower. Voor een vrij nieuw gebouw – de hoogste vrijstaande toren van het zuidelijk halfrond kwam pas in 1997 gereed – heeft het een oldskool spaceshiplook. Mij deed ie een beetje denken aan de raket waarin Kuifje in de sixties richting de maan suisde. Verder is hij van alle uitkijkgemakken voorzien, hetgeen wij op 220 meter hoogte hebben kunnen beleven. Achter het schuingeplaatste glas keken we op de stad neer en eroverheen.

Voor Nova begon de Skytower met dezelfde s als speeltuin. Als we wat aanwezen vond ze het uitzicht wel leuk, verder was het vooral een geheel van banken, randen, trappen, leuningen en constructiebalken om fijn op te klimmen en af te springen. Dat springen kon je trouwens ook in het groot doen. Zagen we. Zelf hielden wij het bij een blik op oneindig, in plaats van een razendsnel naderende grond aan een touw.

Gisteren (vrijdag) lieten wij de skyline van Auckland achter ons om richting het zuiden te toeren. Ons huis blijkt lekker te rijden, maar bergop moeten we weleens hevig terugschakelen. De stops onderweg bleken de moeite. We lunchten op Bream Bay, een prachtig wit strand. En we zetten de camper aan de kant bij de watervallen van Whangarei. Volgens de laatste uitgave van Lonely Planet zijn ze de Paris Hilton onder de Nieuw-Zeelandse watervallen: misschien niet de mooiste maar wel de meest gefotografeerde. Het bleek een prachtplek, met een lekker rondje wandelen door het woud eromheen.

Vandaag zochten we het wat dieper, in de Kawiti Caves. Niet alleen geweldig mooi vanwege de eeuwenoude stalagmieten en stalactieten, maar ook door de aanwezigheid van gloeiwormen. Honderden van die lichtgevende beestjes zorgen voor melkwegstelsels aan de plafonds. Beetje eng, vond Nova in het begin. Toen ze een eigen zaklampje mocht aanhouden sloot ze toch vriendschap met de lichtgevende larven.

Tussendoor hadden we ons nog een ongeluk gezocht naar een wc. Niet dat we zo nodig moesten, maar het openbaar toilet van Kawakawa stond in álle reisgidsen en folders als bezienswaardig aangemerkt. Nadat we er eerst drie keer voorbij waren gesjeesd, moesten we toegeven dat het gebouwtje (van de Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser) meer dan één blik waard was.

Misschien zaten we al met onze gedachten bij een duik in het zoute water, ongeveer tien meter vanaf onze camperdeur. Dat zal straks weer wennen worden, stukjes tikken zonder zeezicht.