Douches en baden

Het geluid: de golven van de zee bij Gisborne, oostkust, Noordereiland, Nieuw-Zeeland. Het licht: een buitenlampje van onze camper. Ja, we zitten weer buiten, maar voor jullie al te jaloers worden: we hebben enkele dagen met authentiek pleurisweer achter de rug.

Toen we in Rotorua aankwamen, regende het en het hield niet meer op tot we er weg waren. Wat doe je het best onder zulke omstandigheden? Dan neem je een warm bad. En laten ze er daar in die buurt veel van hebben. De omgeving van Rotorua is een vulkanisch gebied en dat betekent dat er dus ook vanzelf warm water naar boven komt. Stinkt een beetje naar zwavel maar het schijnt geneeskrachtig te zijn en alles. Hoe dan ook, wij vonden het wel lekker, in die Polynesian Spa. Nova vond het nog leuk ook – als ze maar op randjes kon klimmen en eraf kon springen.

Nog veel meer van die binnenaardse, naar buiten bubbelende zaken zagen we later in het gebied dat Wai-O-Tapu heet, maar ze hier voor het gemak ook maar Thermal Wonderland hebben genoemd. Spuitende geisers, gapende kraters, klei in onverwachte kleurformaties, een dampend meer vol kokend water en een poel van hete modder die borrelde, boerde en opspatte, alsof ze zich kwaad maakte op al die kijkende mensen. De neerslag, keurig verdeeld tussen mot- en slagregen, zorgde voor extra stoomeffecten. Het zag er kortom wonderbaarlijk en prachtig uit, we keken onze ogen uit.

Gisteren merkten we wat die regen ook deed: op de weg naar Opotiki (aan de kust) was af en toe slechts een wegdeel beschikbaar omdat de andere helft was ondergelopen. Op één plek moest onze camper zelfs door een laagje water heenbanjeren, hetgeen onze stuurvrouw zonder blikken of blozen voor elkaar keeg.

Vandaag, op de weg tussen Opotiki en Gisborne (waar we nu zijn) zagen we eveneens wat regeneffecten, maar de verzakte stukken bergwand en afgescheurde takken waren nu al aan de kant geschoven of voorzien van pas-op-pillonnetjes. En tijdens het eerste deel van de rit, die langs een rivier tussen dichtbeboste bergen voerde, plukten we ook de vruchten van de nattigheid: op tal van plekken waren onbeduidende stroompjes veranderd in prachtige watervallen. Die kregen we er zomaar gratis bij, op die toch al mooie tocht, terwijl de lucht langzaam opklaarde.

Toen we ons vehikel op de zeezichtcamping hadden geplant, kwam de zon steeds feller tussen de wolken door, om de dag te laten eindigen als een zomerse. Laat dat maar zo blijven. Da’s ook zeker zo fijn voor onze kleine speeltuinfanaat, want natte glijbanen, die gaan wel héél hard.