Rammelen, piepen, fluiten

Wat dat gerammel is, op de achtergrond? Het zou zomaar de bestekla kunnen zijn. Alle laden in onze camper kunnen op slot om rondvliegende huisraad te voorkomen, maar ja, dat vergeten we wel eens. Komt er een scherpe bocht, dan zoeken de lepels en vorken elkaar op, met een gekletter dat in het niet valt bij de kolereherrie die het geeft als we ook nog de pannenla zijn vergeten. En als het badkamertjeraampje openstaat, dan wil de deur daarvan onderweg weleens plotseling openvliegen, tot grote hilariteit van Nova.

Maakt allemaal niet uit wanneer de ritten zo mooi zijn als hier. Neem vandaag, toen we van Kaiteriteri naar Kaikoura zijn gereden. Eerst ging het langs beboste bergen en goudgele stranden. Vervolgens kwamen vlaktes met wijngaarden. Daarna waren er kale, dorre heuvels die we nog nergens eerder hadden gezien. En toen links de oceaan in beeld kwam, verrees rechts plots het ruige gebergte. Alweer zo’n adembenemende route dus.

En wat dat gepiep dan wel moet betekenen? Misschien zijn het de zeehonden. We konden ze van dichtbij bekijken, toen we vanuit Kaiteriteri - onze verblijfplek in het noordwesten van het zuidereiland, tevens volgens The Guardian een van de vijf mooiste stranden van de wereld en als een krant het schrijft is het natuurlijk waar - een boottocht maakten langs de rand van het Abel Tasmanpark. We zagen bijzondere rotsen (de split apple rock bijvoorbeeld), verlaten baaien, een paar verdwaalde, zwemmende pinguïns, twee ruitvormige platvissen die ze hier stingrays noemen van zowat een vierkante meter en een kolonie mooie zeehondjes op een rotsachtig eiland.

Tot onze grote verrassing kwamen we die zacht ogende dieren vandaag opnieuw tegen. Aanvankelijk dachten we met een onverwachte opstopping te maken te hebben op een parkeerstrook, pas daarna zagen we waarnaar al die mensen keken: spetterende, luiwammesende, hotseflotsende en zwemmende zeehonden. Een cadeautje, zomaar onderweg.

Waar dat gefluit vandaan komt? Vast van alle vogels die we zijn tegengekomen. Op iedere standplaats krioelt het van de kleine musjes, die kruimels van wat dan ook lusten. Komen we richting zee, dan spotten we steevast diverse soorten meeuwen (al kunnen we van geen enkele de soortnaam noemen) en langs de branding zagen we een kleine stoet zwarte zeevogels achter elkaar rennen, kromgebogen als oude monniken, hun lange knalrode snavels slepend over het strandzand.

En dan hebben we nog niet eens de kiwi genoemd. Maar die kom je dan ook vaker tegen als pluchen beest, shirtopdruk, waarschuwingsborden (‘laat uw hond hier niet loslopen, hij zou een kiwi kunnen bijten’) of eetbare vrucht tegen dan als de vogel waar Nieuw-Zeeland zo trots op is.

Het land heeft veel om fier op te zijn, zo hebben we de laatste weken gemerkt. We hebben niet eens de tijd om het allemaal te zien – fjorden en gletsjers die te ver naar het zuiden lagen hebben we laten schieten. Morgen is onze laatste etappe ‘op zuid’: van Kaikoura zakken we de kustlijn nog wat verder af naar Christchurch. Daar gaan we de stad bekijken en genieten van de laatste dagen waarop deze camper ons huis is. Nova hoopt op een camping met zwembad én speeltuin én buurkinderen tussen de een en vijf jaar waarvandaan dan ook.