Argentijnse avonturen

Hee hallo allemaal, hier een berichtje van ons uit zuid Zuid-Amerika. Gisteren zijn we aangekomen in Puerto Natales in Chili. Als we onze huidige plannen volgen dan gaan we nog zo´n 250 kilometer zuidelijker maar we kunnen nu al wel zeggen, het kan hier heel koud zijn en heel hard waaien!

Maar dat is niet waar het verhaal begint, na Bariloche, ruim een week geleden. Het is ongeloofelijk dat dat nog maar één week geleden is! Daarna hebben we zoveel meegemaakt en zo´n grote afstand bereisd (zo´n 3000 kilometer) dat het schrijven van dit reisverslag wellicht ook voor onszelf nodig is om het allemaal nog eens te overdenken.

Alvast onze excuses voor als het verhaal ergens langdradig wordt, maar als het maar half zo leuk is om het te lezen als het was om het mee te maken dan is het nog perfect!
Dit stuk is in delen geschreven. Ik (Danniella) begin met El Bolson waarna Niels zal vertellen over hele grote zaken, ik zal vervolgens weer afronden.

Hoge muur

Na een fijn Argentijns ontbijtje hebben we afscheid genomen van Riens en Rosanne in Bariloche. Samen met zo´n 44 schoolkinderen maakten we de prachtige rit door het merengebied van Bariloche naar El Bolson. Het is maar de vraag wat een grotere bezienswaardigheid was voor de kinderen, wij of de uitzichten. Oké, na een tijdje maakte ze foto´s van de bergen en niet van ons maar toch!

Met onze grote rugzak op de rug sjokken we het stadje in. Onze monden vallen open! El Bolson ligt aan de voet van een steile rotswand, die van boven helemaal kartelig is.
Dit prachtige uitzicht blijk je overal in het dorpje te zien. Wij willen hier gelijk nooit meer weg!

Na advies van de eigenaar van het door ons gewenste (volle) hostel lopen we het hele dorp nog eens door met de nu wel hele zware tas.

´Het huis is niet mooi aan de buitenkant´, waarschuwde de dame ons dus waren we niet al te ongerust (maar wel een beetje natuurlijk) toen we bij een suf huis aanbelde en een ouder mannetje open deed.
Hij wijst ons de weg door zijn eigen woonkamer (ohnee!) naar de tuin..... een tuin vol met bloemen in allerlei kleuren en vormen. Een aantal schatiige huisjes blijken zich ook in zijn tuin te bevinden. Jippie! En het wordt nog beter want we blijken een badkamer en keukentje voor onszelf te hebben, met het prachtige uitzicht en het is helemaal niet duur!

Ons gevoel van euforie was dan ook erg groot toen we even later met lokaal gebrouwen bier en een empanada (waarom worden deze heerlijke flapjes met gehakt en groenten bij ons niet verkocht?) op een muurtje naar muziekmakende mensen zaten te kijken. The perfect place!

Helaas ging het die nacht regenen en hield het niet meer op.

Turlijk was het dorpje hetzelfde en de rotswand ook mooi gehuld in nevelen maar toch waren we heel blij dat we die avond nog in de bus zaten op weg naar puerto madryn!

Inclusief overstap in Madryn naar Puerto Piramides een 16 uur durend tripje door het grote niks! Gedurende deze reis zijn we ons pas echt gaan realiseren hoe groot Argentinie is. Dit stuk van west naar oost voerde ons door honderden kilometers pampa, dor landschap met helemaal niks.... en daardoor juist zo indrukwekkend.

Grote vrienden

Ach, ze zijn natuurlijk allang vertrokken. Het is tenslotte half december geweest, dan zijn ze doorgaans op weg naar koudere oorden. Toch kunnen we het niet laten. Met onze bepakking nog op de rug, stappen we een excursiekantoortje binnen: of er misschien, heel misschien nog walvissen zijn? We grijnzen van oor tot oor als het antwoord ´ja´ is.

Puerto Piramides is het kleine plaatsje waar we zijn aangekomen. Het ligt op Peninsula (schiereiland) Valdez, een beschermd natuurgebied. Allerlei zeedieren zijn er minimaal een deel van het jaar. En de grootste attractie heeft, zo lijkt het, speciaal voor ons even gewacht.

Een paar uur later zitten we met een toerist of twintig op een open boot. Na ruim een halfuur varen is het raak: zien we daar niet iets groots bewegen? Jawel, daar zwemmen een stuk of zeven, acht walvissen. En groot zijn ze. Als we dichtbij ze varen – tot een meter of tien – ljken ze terwijl ze stil liggen op enorme olievaten die grotendeels onder water drijven. Maar soms komt er beweging in. Dan spuit er een water omhoog, spettert met zijn zijvinnen, laat zijn bultige, wrattige kop zien. Of het mooiste: eentje showt even zijn sierlijkste onderdeel, de magnifieke staartvin.

Vreemde kruising

Alsof het allemaal nog niet genoeg is, krijgen we op de terugweg een toetje. Eerst zwemmen vier pinguins met ons mee, daarna draait een school van zo´n duizend kleine visjes door het volstrekt heldere water rond onze boot, achtervolgd door één enkel zeehondje, dat onder water water soepeler keert dan Pieter van den Hoogenband in de Eindhovense Tongelreep. Met de voeten terug op het land zuchten we eens diep.

De volgende dag maken we per busje nog een toer over het schiereiland. Honderden zeehonden, zeeleeuwen en zeeolifanten liggen te luiwammesen. Pinguins blijken totaal niet schuw, je kunt ze bijna aanraken. En er trippelde onverwacht een armadillo rond. Een wat? Een kruising tussen een tor, een varken, een muis en een schildpad. Klinkt vreemd en dat is het ook.

De dag eindigt in hostel La Tosca in Puerto Madryn, na een afscheidsetentje met de Zwitserse Diane, met wie we sinds de walvissen optrekken.

Stuivend stof

Woensdagmiddag kruipen we maar weer eens in een bus, om daar pas donderdagochtend in Rio Gallegos uit te schuifelen. Overstappen! Voor een wat kortere rit naar Al Calafate. Vijf uur noemen wij tegenwoordig kort.

De aankomstplaats is trouwens geen cowboydorp (“Du, gringo, einer von uns ist zuviel in El Calafate”) maar een klein oord in heuvelachtig land. Behoorlijk toeristisch, toch best aantrekkelijk. Gezellig café is er bijvoorbeeld, met een wand vol boeken. Ons hostel daarentegen lijkt meer op een uitgewoond studentenhuis. Beetje verkeerd gekozen, maar ja.

Vrijdag excursiedag. El Calafate draait economisch zo lekker omdat het niet ver ligt van een uitzonderlijk natuurlijk fenomeen: de gletsjer Perito Moreno. De weg erheen is al mooi. Het glooiend landschap wordt bergachtiger, in de verte stuift stof op en we volgen de oever van het meer Lago Argentino.

„Let op na deze bocht“, zegt onze chauffeur als we in hoger, bewolkter en natter gebied komen. Om het hoekje zien we hem voor het eerst liggen. Verderop namelijk persen tonnen ijs zich centimeter voor centimeter tussen de bergen door.

Op de boot

Om dit natuurfenomeen beter te kunnen aanschouwen gaan we op een bootje. Het regent en het is koud dus zijn we heel blij dat we binnen kunnen ztten, als we dichter bij komen willen we heel snel weer naar buiten.

Dit is allemachtig, indrukwekkend mooi. Ik had al veel foto´s gezien voordat we gingen en daardoor dacht ik dat het allemaal wel mee viel. Een grote ijsmuur waar veel mensen voor staan.... foto´s dekken de lading niet!

Na de boottrip gingen we naar de uitzichtpunten. Je moet je voorstellen, het is ijzig koud, het regent maar voor je is zoiets prachtigs, zoiets moois. Het ijs wordt in punten omhoog geduwd (tot 60 meter hoog) en tussen de kieren en openingen door zie je felblauw licht. Het geheel wordt omgeven door een wit blauw maar waarin ijsschotsen drijven. Deze zijn afwisselend wit, felblauw en donkerblauw.

Om de zoveel tijd kraakt de ijsmuur. Het lijkt net of er geschoten wordt waarna het ijs reageert met een kreun en af en toe met het loslaten van een brok.

We zijn door en door koud als we terug rijden naar El Calafate.

Inmiddels zijn we een na een half dagje bussen dus in Chili. Morgen (met kerst dus) gaan we naar een groot nationaal park mat veel hoge bergen (bedekt met sneeuw en ijs), meren en geltsjers. We blijven daar ook een nachtje slapen in een refugio.

Ons plan was om een boottrip vanuit hier van 4 dagen langs fjorden te maken richting Puerto Montt, dat schijnt schitterend te zijn. We hadden het al bijna geboekt toen we zagen dat de 790 dollar niet per kamer maar per persoon was!

Daar hebben we een nieuw plannetje voor gefixt en dat betekent dat we gaan vliegen van Punta Arenas naar Santiago. We willen oudjaarsavond in Valparaiso meemaken, het feest daar schijnt spectaculair te zijn (qua vuurwerk).

Alléz, je leest het de volgende keer en voor nu iedereen een heel fijne kerst!